Ik twijfelde of ik moest blijven schrijven. Reacties van volgers deden mij besluiten dat ik gewoon blijf schrijven. Reacties op deze site. Reacties per email. Bedankt voor alle positieve reacties. Slechts één iemand vond dat ik per direct moest stoppen. Ik heb deze iemand dan ook aangeraden mijn blog niet meer te lezen. Het leven is soms best simpel.

Gisteren zag ik weer eens iemand. Iemand anders dan eerder genoemde iemand. Dezevrouw zag er zwaar armoedig uit. Twee minuten later zag ik haar op een superdeluxe scooter stappen. Schijnbaar had ik mij vergist. Over haar armoede.

Dit deed me wel denken aan twee voorvallen die ik persoonlijk heb meegemaakt. Enkele jaren terug.

Eens liep ik op een gure, koude donderdagavond door het centrum van Groningen. Ik was op zoek naar leuke kleding. Voor de bruiloft van Simon. Ik had een baard vanacht weken. Het kunnen er ookzeven geweest zijn. Of negen. Dat doet er overigens niet toe. Ik had een zwarte muts op mijn hoofd. Tegen het gure weer. Ik liep voor V&D langs. Daar stond een groep jongeren. Een jaar of zestien. Of zeventien. Misschien vijftien. Doet er weer niet toe. 'Vuile moslim!!' riepen ze naar me. Ik liep op hen af en zei dat ik elke morgen onder de douche ging. Dus niet vuil was. Dat ik ook geen moslim was, maar overtuigd atheïst. Ze boden hun excuses aan. Daarna vroeg ik natuurlijk waarom ze sowieso dezecombinatie vanwoorden naar iemand meenden te moeten roepen. Dat wisten ze niet zo goed.

Het tweede voorval was symphatieker. Weer in november. Deze keer sneeuwde het. We hadden een afscheidsfeestje van een collega. Bé heet hij. Wat ik overigens een bijzondere naam vind. Bé. Het was een leuk afscheid. Ikverlietdeze avond een feestje eens niet als laatste.Door de vallende sneeuw liep ik richting mijn fiets. Zwaar beschonken. Dus mijn tred was wankel. Ik droeg weer eerdergenoemd mutsje. Mijn baard was er weer een van acht weken. Of zeven. Misschien negen. Ik wilde onderweg een sigaret opsteken. Ik kon mijn aansteker nergens vinden. Waarschijnlijk in het restaurant laten liggen. Ik zag een rokende jongen. Dus ik vroeg hem om een vuurtje. Hij gaf me een vuurtje. 'Hier', zei hij, 'je mag de aansteker houden'. Aardig van hem. Vond ik. 'Dank je', antwoordde ik. Hij was nog niet klaar met me. 'Hier', zeihij en stopte nog een euro in mijn hand. 'Dank je', zei ik.

Ik viel de avondtevreden in slaap. Een leuk feest gehad. Een aansteker gekregen. Wit met rode letters. Bruna.Ook nog een euro gekregen. Van een vriendelijke jongen.