Ik houd van voetballen. Als het me lukt dan wil ik altijd nog ballen terug trappen als ik een wedstrijd kijk. Ik ben fanatiek supporter van de leukste club van Nederland.

Ik voetbal ook veel met mijn kinderen. Wij spelen regelmatig een wedstrijd. Kasper en Nora tegen mij. De ene keer om de Stroopwafelcup. De andere keer om de Chipscup. Taartjescup. Ranjacup. Ijsjescup. Wrappy's-cup. Ik verlies altijd. Kasper en Nora hebben al heel wat cups gewonnen!

Ik denk er nu ook weer over om zelf te gaan voetballen bij een club. Na ruim 20 jaar! Destijds ben ik gestopt vanwege mijn knie. Kapotte meniscus. Het blijft maar kriebelen. In mijn dromen ben ik nog steeds waanzinnig goed. Als ik wakker word besef ik dat ik een trage, bijna 50-jarige speler zal zijn. Dat wordt dus een veteranenteam.

Ik begon ooit met voetballen. Bij SC Erica. In E3. Rechtsback. Daarna E1. D2. D2. C3. C2.

De indeling werd destijds gemaakt door een man wiens naam ik niet zal noemen. Wel kan ik zeggen dat hij en mijn vader elkaar niet mochten. Later kom ik terug op deze man.

Daarna kwam ik in de B-junioren. Daar hadden ze leiders die zich niets van deze man aantrokken. Het eerste halfjaar speelde ik in B2. Daarna anderhalf jaar in B1. De leider van B1 had door dat ik een goede spits was. Ik scoorde veel. Ik was een 'luie' spits. Maar scoorde aan de lopende band. In mijn tweede B-junioren seizoen werd ik zelfs uitgenodigd voor het Drents B-junioren elftal. Daar zat ik. Regenachtige avond. In Beilen.Jongetje uit Erica. Met allemaal spelers van Emmen, Achilles, Hoogeveen, ACV. Op de bank natuurlijk. Tegen Overijssel. De hele wedstrijd op de bank. Daar ging het voor het eerst mis. Onze spitsen bakten er niets van. Ik mocht niet invallen.

Kort daarna. De leider van B1 werd overruled door onze trainer. Paul was geen spits. Hij voetbalt te weinig mee. Ik werd verbannen naar de linkshalf-positie. Deed ik maar. Zonder morren. De eerste wedstrijd als linkshalf. We stonden met 0-1 achter. Nog 20 minuten te spelen. Onze leider kwam naar mij en onze spitstoe en zei dat we moesten wisselen van positie. 'Nee!', zei ik, 'onze trainer wordt woedend'. 'Mijn verantwoording', zei de leider. 'Ik leg het hem uit. Niet luisteren naar hem, maar voetballen!'. We deden het. Trainer Lambers stond te schelden en te schreeuwen langs de kant. 'Prinsen linkshalf!!!!!!!!' 'Matthieu in de spits!!!!'. We deden wat onze leider zei. We wonnen met 2-1. Ik scoorde twee keer.

Na deze wedstrijd kreeg ik een tweede uitnodiging voor het drents B-junioren elftal. Ik bedankte. Ik had geen zin om het nog eens koud te hebben in Beilen. Ik werd ook gevraagd door Emmen (toen nog Hoofdklasser) om de overstap te maken naar hun A1. Wilde ik wel. Maar ik had geen zin om 3 à 4 keer per week naar Emmen te moeten fietsen. Dus ik stelde mijn eisen. Opgehaald worden met de auto. Daar wilden ze niet aan. Ik moest er maar wat voor over hebben. Dat had ik dus niet.

De ondergang van mijn voetbalcarrière was nabij.

Een zondagochtend in Klazienaveen. We moesten met B1 spelen tegen Zwartemeer. Onze trainer was er ook bij. Zijn achternaam was Lambers. Totaal tactloze figuur. Wij noemden hem dan ook 'Lomperd'. Hij nam het natuurlijk weer over van onze leider. Hij had diploma's en dus meer verstand van voetballen. Ik had mijn voetbalkleding al aan. Toen gaf hij de opstelling. Keeper. Verdediging. Middenveld. Ik was nog niet genoemd. Dus ik deedmijn trainingsbroek aan in de veronderstelling dat ik nu zelfs gedegradeerd was tot reserve. Voorhoede. Centrumspits is Paul. Verbaasd keek ik op. Ik? Centrumspits? 'Je vindt me toch een waardeloze spits', zei ik. 'Dat doe ik niet als jij de opstelling bepaalt'! Spits!! 'Nee', ze ik. 'Spits! Of je kan je omkleden en je speelt het hele seizoen niet meer mee!' Ik heb me omgekleed.

Later nog een tamelijk glorieuze comeback gemaakt. Daar vertel ik later over.

Nog even over deze man die vroeger alleenrecht had om kinderen in te delen in teams. Dit was een hele enge man. Hij had jarenlang een vooraanstaande functie in de jeugdafdeling van SC Erica. Het was een publiek geheim dat jonge jongetjes niet veilig voor hem waren. Gelukkig was ik altijd wijs genoeg en had altijd een enorme aversie tegen deze man. Mijn vader en hij mochten elkaar al niet ver voordat ik geboren was. De kinderen van mijn vader hebben dit van hem overgenomen.

Een vrijdagavond in de dorpskroeg van Erica. Ik denk zoiets van 1988. Stamkroeg van mijn vrienden en mij. Jammer genoeg ook van deze man. Ik mag soms een bek als een scheermes hebben. Ik word nooit gewelddadig. Op één keer na. Dat was deze vrijdagavond. Deze man werd handtastelijk bij me. Conflictvermijdend als ik ben, zei ik dat hij zijn handen thuis moest houden en ben elders in de kroeg gaan zitten. Bij de derde keer dat deze man naast me kwam zitten, legde hij zijn hand op mijn kruis. Ik zei dat hij nu op moest rotten. Toen zei hij iets erg, erg lelijks over mijn moeilijke verleden. Voordat ik het wist had ik hem een klap op zijn gezicht gegeven. Tot heden nog steeds de enige klap die k ooit iemand gegeven heb! Deze man zat op een barkruk, viel eraf en brak zijn been op twee plekken. Dat had ik weer! Mijn eerste klap en iemand breekt gelijk zijn been op twee plekken.

Mijn vrienden en ik gingen. Slapen. Het was laat en de volgende middag moesten we vroeg voetballen. 14.00 uur. Dorp. Lopend vuur. Telefoon. Mijn vader wekte mij al om 10 uur. Mijn vader was verre van gewelddadig. Hij legde mij uit dat als ik deze man wilde slaan, dat nooit moest doen. Hij vertelde mij dat hij dan wel gekomen was om het voor mij te doen. Ik hoorde ook pas van mijn vader dat deze man zijn been op twee plekken had gebroken.

Ik moest voetballen en ging met lood in mijn schoenen richting voetbalveld. De eerste die ik zag was Bertus. Bertus was een gewaardeerd fenomeen binnen de Ericaanse voetbalfamilie. 'Heb je verdomme een been van deze man gebroken!!!???' 'Jjjaa', stamelde ik. 'Je had ze verdomme allebei moeten breken!!!' Waar ik dacht een paria te worden binnen de Ericaanse society werd ik een onbedoelde held. Na onze wedstrijd heb ik de hele middag gratis bier gedronken. Veel schouderklopjes gehad. Etcetera. Echt gebeurd: Ruim tien jaar na dit voorval wilde ik sigaretten kopen in dezelfde kroeg in Erica. Iemand herkende mij en riep: 'Hey Paul Prinsen! Hoe is het!' Blablabla. Waarna mensen die ik nog nooit gezien had, niet kende, veel jonger zijn dan ik mij vroegen: 'Ben jij die gast die deze man heeft geslagen?' Ik kon niet ontkennen. Veel bier werd mijn deel.

Deze man wilde een rechtszaak tegen mij beginnen. Liet hij de kroegbaas weten. Kroegbaas en ik zochtten hem op in ziekenhuis. Kroegbaas vertelde deze man dat hij nooit meer welkom was in zijn kroeg, dat alle getuigen op mijn hand waren. Dus nooit een rechtszaak geworden.

Hoe liep het af met deze man? Deze man werd een aantal jaren later betrapt op ontucht met voetballertjes van SC Erica. Ik weet overigens niet of hij nog in de cel heeft gezeten. Dat zal ik eens googlen. Hij mag het sportpark van Erica in elk geval niet meer betreden. Het bestuur van SC Erica heeft jaren- en jarenlang zijn ogen gesloten voor de wandaden van deze man.