Jullie weten allemaal dat ik werkzoekende ben. Op zich houd ik daar niet zo van. Werk zoeken. Ik ben altijd beter geweest in werk vermijden. Dat is me erg lang gelukt. Ik was bijna 27 toen ik ging werken. Niet van harte. Ik begon er wel de noodzaak van in te zien. Zoals ik nu ook weer de noodzaak ervan erken. Ik moet geld verdienen.

FLASHBACK

1988.

Ik had net mijn derde HBO-opleiding niet afgemaakt. Ik kreeg een bijstandsuitkering. Gaaf! Ik solliciteerde in den beginne braaf. Dat moest. Ik wilde niet. Maar het moest. Het Arbeidsbureau werd mijn tweede huis. Ik kwam er veel. Ik solliciteerde ook braaf. Op advertenties uit de krant. Soms schrok ik me wezenloos. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek!

Zo kwam ik eens op een gesprek bij een ALDI-filiaal in Heerhugowaard. Assistent- filiaalchef. Ik had mijn VWO. Dat was al heel wat. Als je bij de ALDI op gesprek komt. Ze hadden iets van 400 artikelen. Hoe lang dacht ik nodig te hebben de code van elk artikel te weten? Twee dagen.

Je hoort nog van ons. Binnen een week kreeg ik een uitnodiging van ALDI. Voor een baan als filiaalchef. In Purmerend.

Ik heb toch maar bedankt. Filiaalchef. Aldi. Purmerend. Dan maar liever een bijstandsuitkering.

Hoe dan ook. Ik kwam vaak op het arbeidsbureau. Ik kreeg altijd de verkeerde banen toegewezen. Pijpfitter. Tig-lasser. Uitbener in een abbatoir. Ik weigerde. En werd uiteindelijk op het matje geroepen. Een werkloos die zulke banen weigerde! Wie dacht ik wel te zijn! Wat zou ik dan wel willen doen. 'Ik zou jouw baantje wel willen', zei ik. 'Daar is wel een HBO-studie voor nodig', was het antwoord. Gevat antwoordde ik: 'Wedden dat ik het zonder HBO-opleiding beter doe dan jij?'

Daarna heb ik in alle rust werkloos kunnen zijn. Ruim twee jaar lang nooit meer iets gehoord. Van het Arbeidsbureau. Ik ben best goed met mensen.