Leven zal nooit een hobby van me worden. Werken al helemaal niet.

Soms moet je wat.

Ik wilde eigenlijk nooit werken. Leek me verschrikkelijk. Werken.

Na mijn VWO volgde ik nog wat HBO-opleidingen. Kansloos natuurlijk. Na het afronden van zo'n opleiding lag werk in het verschiet. Dat beangstigde me zeer. Werk dat in het verschiet lag. Ik maakte deze opleidingen dan ook niet af. Dat verkleinde mijn kans op werk. Dat had ik goed ingeschat. In alle rust was ik bijna vier jaar werkloos. Verplicht sollicteren was geen probleem. Deed ik elke week. Solliciteren. In afwachting van uw afwijzing.....Was ik erg goed in. Werkloos zijn. Ik was de trots van onze nationale arbeidsreserve. Nooit een lintje voor ontvangen. Dat is dan weer jammer.

Het noodlot treft ons allen. Ook ik ontkwam er niet aan. Ik werd verliefd en ging samenwonen. De vader van mijn toenmalige vriendin was vestigingsmanager. Start. Hij vond het niet zo prettig dat zijn eventuele, aanstaande schoonzoon werkloos was. Ik was verliefd. Ik deed gekke dingen. Voordat ik het wist had hij mij een uitzendbaantje bezorgd. Ik schrok me wild. Dat was nou net niet de bedoeling. Maar ja... ik was verliefd. Het baantje was maar voordrie weken. Dat moest zelfs ik kunnen overleven. Uiteindelijk ben ik daar ruim negen jaar blijven hangen. Ik nam afscheid als plaatsvervangend hoofd financiële administratie. Het kan verkeren.

Na TNT en Lefier ben ik weer terug bij af. Geen werk. Nu wil ik echter wel werken. Ik heb twee kinderen waarvoor ik wil en moet zorgen.

Ik hoop dat ik snel een vriendin vind wiens vader vestigingsmanager is. Bij Start. Of zo.