Vanmiddag ben ik met mijn kinderen naar een fancy fair geweest. Georganiseerd door hun school. Echt leuk. Een fancy fair. Allerlei spelletjes. Eten. Verloting. Rad van Fortuin. Lekker weer. Kasper won twee dingen bij het Rad van Fortuin. Een pastamaker. En een magnetron-kookpan. Die moet ik natuurlijk beiden snel gaan gebruiken. Hij heeft ze niet voor niets gewonnen.

Kasper en Nora zitten op een leuke school. Erg klein. Volgens mij nog geen honderd kinderen. Alle kinderen kennen elkaar bij naam. Alle kinderen nemen het voor elkaar op. Leuke school. Echt waar. Christelijk. Dat dan weer wel. Maar niet te. Ze hoeven niet mee te bidden als ze niet willen. Ze hoeven ook niet te geloven. Ze moeten wel respect hebben voor allemensen. Vind ik al moeilijk genoeg.

Ik heb tot mijn twintigste (twee keer zitten gebleven) op katholieke scholen gezeten. In den beginne met groot plezier. Ik geloofde heilig in god. Ik dacht ook dat als ik mijn best zou doen ik best ook een god kon worden. In de tweede klas (nu groep 4) deed je heilige communie. Tot die tijd zat ik altijd helemaal voorin de kerk. Ik luisterde naar de pastoor of kapelaan. Die droeg altijd een geweldig mooie jurk. Ik dacht werkelijk dat hij ver op weg was god te worden. Dat wilde ik dus ook. Mijn carrièreplan was gemaakt. Eerst kapelaan. Dan pastoor. Dan god.

Het liep anders.

We oefenden de ceremonie voor de heilige communie. Ik kreeg mijn eerste hostie. Lichaam van Christus. Het plakte aan mijn gehemelte. Het was iets van een goedkope bakkerij. Ik kreeg het niet los van mijn gehemelte. Dus dat werd werken mijn tong. Die dus mijn mond uitschoot. De pastoor keek net naar me. Hij werd woedend. Dacht dat ik de tong naar hem uitstak. Ik werd verwijderd van de repetitie. Mocht geen Heilige Communie meer doen. Tussenkomst van mijn ouders (gerespecteerd parochieleden) en de hoofdmeester redden me.

Toch was de eerste kras in mijn geloof gezet. Ik gaf niet op. Na de zomervakantie werd ik misdienaar. Had ik niet moeten doen. In negen maanden tijd werd mijn eerste carrièreplan vernietigd. Blunder op een bruiloft. Gestruikeld op een begrafenis. Ik moest een wierookvat dragen. Dat ding was veel te zwaar voor me. Twee keer een woedende pastoor na afloop.

Het ergste moest nog komen. Het was op een zondagmorgen in mei. Na afloop van de hoofdmis. De misdienaars moesten dan alles opruimen. Dingen naar de sacristie brengen. Naar het tabernakel brengen. Je liep je benen uit het lijf. Mijn vriendje Jan en ik waren echter slim. Het kon ook in één keer hadden we bedacht. Hostieschaal onder je oksel. Kelk onder je andere oksel. Etcetera. Ging veel sneller. De pastoor zag het en verwijderde ons gelijk uit de kerk. Wegens gebrek aan respect. We mochten niet meer terugkomen als misdienaar. Vertel dat maar eens aan je diepgelovige vader.

De definitieve kras in mijn geloof was gekerfd.

Onze pastoor heette overigens Grootzevert. Jan en ik noemden hem na deze traumatische ervaring altijd 'Grootzeikert'.

Jan en ik werden ontslagen na negen maanden trouwe dienst. Twee weken voor het misdienarenreisje naar het Ponypark zou plaatsvinden. We vonden dat we daar toch minimaal recht op hadden. Negen maanden lang hadden we ons leven aan god gegeven. De dag na ons ontslag belden we dan ook aan bij de pastoor. We hadden best wel lef. Als negenjarigen.Deden ons verhaal. We mochten uiteindelijk toch mee.

Wel ben ik toen gaan denken over andere beroepen. Ik wilde geen god meer worden. Of pastoor. Of kapelaan.

Ik wilde graag loco-secretaris worden. Daar bleek ik te dom voor. Toen werd ik maar boekhouder. Dat is qua niveau ongeveer hetzelfde als pastoor. Daar word je dus ook niet gelukkig van.