De tijd vliegt. Veel te snel.

Tijd gaat langzaam. Veel te langzaam.

Alles is relatief.

Nog maar een paar dagen en ik verlaat Moskou. Te snel.

Evenzoveel dagen plus 1 voor ik mijn lieve kinderen weer zie. Zo lang.

Desalniettemin. Ik houd van dit woord. Desalniettemin. Ik geniet nog steeds van Moskou en van alles wat ik hier zie. Wat me hier overkomt. Wat ik beleef.

Gisteren werd ik voor het eerst in mijn leven gearresteerd. Inclusief handboeien. Er was een oefening voor de parade op 1 mei. Inclusief militaire gevallen. Transport. Raketten. Tverskaja street was afgesloten. Tverskaja street is de aorta voor het verkeer in het centrum. Ik moest aan de andere zijde van Tverskaja zijn. Normaal gesproken waag ik mijn leven. Ren tussen de auto's door. Echter. De straat was afgezet. Veel politie. Veel militairen. Veel publiek ook. Erg veel publiek. Dit terzijde. Ik moest aan de overkant zijn.

Ik wist natuurlijk dat het onmogelijk was Tverskaya over te steken. Ik moest een stuk verder lopen om via een tunnel de overkant te bereiken. Voor de grap deed ik alsof ik de straat toch over ging steken. Foute grap. Twee militairen grepen me direct bij mijn schouders. Drie seconden later had ik handboeien om. Ik werd naar een busje gebracht. Zoiets als een ME -busje. Ik spreek gelukkig een aardig mondje russisch. 'Potsjemoe?'. 'Sjoetka'. 'Sjoetka'.

Ik kreeg geen antwoord. Eenmaal in het busje ging ik verder in het russisch.

Potsjemoe? Sjoetka! Sjoetka!

Mensen in uniform houden niet zo van grapjes.

Toen ging ik mijn charmes in de strijd gooien.

Ja gollandetsj. Ja idiot. Ja toerist. Ja idiot. Izvinietje. Izvinietje.

Ik trok daar een zwaar wanhopig gezicht bij.

Ja idiot. Izvinietje. Pazjaloesta!

Afijn. Mijn tas werd ondersteboven gehaald. Mijn paspoort werd zeer zorgvuldig bekeken. Ik werd gefouilleerd. Toen keken ze nog eens naar mijn onschuldig gezicht. En ik kon gaan.

Uniformen houden niet van grapjes. Met name uniformen gedragen door russen.

With love from Russia!